Koń berberyjski – jego historia i przeznaczenie

Cechami charakterystycznymi tej liczącej ponad dwa tysiące lat rasy są wierność właścicielowi, niezawodność i wyjątkowo zrównoważona psychika. Konie berberyjskie oswajają się z człowiekiem lepiej niż konie innych ras, ponieważ w swojej ojczyźnie od dawna żyją w bliskości północnoafrykańskich Berberów, nomadów i rolników. Już 400 lat p.n.e. koń berberyjski był na swoich rodzimych terenach, w Afryce Północnej, cenionym wierzchowcem bojowym. W VIII wieku Maurowie przywieźli go na Półwysep Iberyjski, a w 1492 roku dotarł z Krzysztofem Kolumbem do Ameryki.

Tam miał swój udział w powstaniu wielu ras. Należy wiedzieć, że w okresie baroku oraz renesansu berber był cenionym koniem rycerskim oraz ulubionym wierzchowcem monarchów. Ogniste konie barbarzyńców stały się symbolem statusu i nadawały się do wyższej szkoły jazdy. W XVIII wieku berberyjskiego ogiera „Godolphin Barb” uczyniono jednym z założycieli rasy koni pełnej angielskiej. Podczas podboju Afryki Północnej przez Francuzów (1830 rok) konie berberyjskie zostały skonfiskowane i skrzyżowane z ogierami czystej krwi arabskiej. W północno-zachodniej Afryce powstało kilka znaczących stadnin. W czasie drugiej wojny światowej liczne berbery stały się łupem wojennym i dotarły do Europy, gdzie nierzadko były włączane do hodowli jako araby. W połowie XX wieku czysty berber prawie znikł ze swoich pierwotnych terenów – Algierii, Maroka i Tunezji. Jednak starania o zachowanie rasy (częściowo wspierane przez te państwa) przyniosły pożądane efekty.

Wydaje się, że obecnie rasie nie grozi wyginięcie. Mimo to prawie 95% wszystkich koni na tych terenach to arabo-berbery – odrębna rasa, która powstała w wyniku krzyżowania arabów i berberów w VII i VIII wieku podczas podboju Afryki Północnej przez muzułmanów. Współczesny koń berberyjski łączy w sobie wierność, odwagę i wytrzymałość berberów z szybkością i pięknem arabów.

Oto podstawowe informacje o tym koniu

• pochodzenie – Afryka Północna.
• związek hodowców – „Organisation Mondiale du Cheval Barbe”.
• główny rejon hodowlany – Algieria, Maroko, Tunezja, Francja, Niemcy, Belgia, Szwajcaria.
• rozpowszechnienie – cały świat.
• maść – wszystkie, w 80% siwa.
• wysokość w kłębie – 148-160 cm.
• cel hodowli – harmonijnie zbudowany koń wierzchowy o kwadratowej ramie, bardzo dobry do ujeżdżania, chętny do współpracy i zdolny; pożądane jest silne przywiązanie do opiekuna i dobre relacje z innymi końmi.
• temperament – koń przywiązany do ludzi, niezawodny, chętny do nauki, odważny, zrównoważony psychicznie.
• zastosowanie – wędrówki i jazda konna na długich dystansach, pokazy, western, ujeżdżanie aż do wyższej szkoły jazdy, powożenie, polo, ma predyspozycje do toltu.
• dodatkowa uwaga – koń berberyjski wpłynął na prawie wszystkie rasy amerykańskie, między innymi na quarter horse, criollo, mangalarga marchador, mustangi. Jednym z ogierów, które ugruntowały angielską pełną krew, jest berber Godolphin Barb.